مطالعة تطبیقی ضمایر شخصی در فارسی و ژاپنی

مطالعات یادگیری زبان دوم همواره به نقش و تأثیر زبان مادری توجه داشته‌ است. از آنجا که دانش یادگیرنده از زبان اول، اساسی را برای مقایسه با زبان دوم فراهم می‌کند، آگاهی از دانش و تجربة پیشین یادگیرنده، در آموزش زبان، از جمله طراحی مواد آموزشی، نقش بسزایی دارد که یکی از مؤلفه‌های اصلی در امر آموزش است. در این پژوهش ضمایر شخصی در زبان‌های فارسی و ژاپنی از نظر ویژگی‌های نحوی، ساختواژی و معنایی توصیف و مقایسه شده است. بررسی مقایسه‌ای بین دو زبان نشان می‌دهد که ضمایر در فارسی و ژاپنی از نظر مشخصه‌های کلی نظیر شخص و شمار مشابه است و از نظر انتخاب مرجع در جمله، به شکل یکسان عمل می‌کند. علی‌رغم این شباهت‌ها، وجود تفاوت‌های صوری و کاربردی و استفادة گسترده از ضمیر «تهی» در ژاپنی، دشواری‌هایی را در یادگیری این مقوله فراهم می‌آورد. اصلی‌ترین اختلاف بین فارسی و ژاپنی، صورت‌های نشان‌دهندة مشخصه‌هایی است که ضمایر رمزگذاری می‌کند. در فارسی این مشخصه‌ها را تکواژهای ضمیری نشان می‌دهد، در حالی‌که در ژاپنی بروز آوایی ندارد و از بافت گفتمان، تشخیص‌پذیر است.